Suzbijanje i sprečavanje nasilničkog ponašanja na sportskoj priredbi ili javnom skupu

Abstract

Posle mnogobrojnih tragedija na evropskim sportskim stadionima, Savet Evrope je još 1985. u Strazburu usvojio Evropsku konvenciju o nasilju i nedoličnom ponašanju gledalaca na sportskim priredbama, posebno na fudbalskim utakmicama. Naša država je ratifikovala istu 1990. 1 Nasilje navijačkih grupa predstavljalo je sve značajniji bezbednosni problem i u Republici Srbiji. To je jedan od razloga što je 2003. donet poseban zakon koji se bavi samo ovom materijom, Zakon o sprečavanju nasilja i nedoličnog ponašanja na sportskim priredbama.2 Rezultati istraživanja nam govore da je kaznena politika sudova blaga bez obzira što je stvarna nadležnost za postupanje po krivičnim delima dodeljena višim javnim tužilaštvima i sudovima (znači od zakonodavca je prepoznat veći stepen društvene opasanosti), i što su zakonom zaprećene relativno visoke kazne, na većinu učinilaca biva primenjen oportunitet krivičnog gonjenja ili budu osuđeni uslovnim osudama. Mali broj je onih koji budu osuđeni kaznom zatvora. Pored toga, jedno istraživanje ograničeno na malu teritoriju nam pokazuje da su u većini postupaka vođenih zbog učinjenog nasilja na sportskim priredbama osumnjičeni igrači i treneri. Da li to znači da je država svoju oštricu represivnog postupanja usmerila prvenstveno prema neposrednim, aktivnim učesnicima sportske priredbe a ne prema navijačima, što je inače, sa stanovišta doktrine veoma sporno. Ako se rezultati istraživanja, koje ne mora biti reprezentativno jer se odnosi samo na jedan upravni okrug u Srbiji3 , primeni na celu teritoriju Republike, možemo izvesti zaključak da su kao nasilnici prvensveno prepoznati igrači i treneri. Da li je to bio ratio legis te odredbe?

After many tragedies on European sport stadiums, in 1985. European Council adopted European Convention on Spectator Violence and Misbehaviour at Sports Events and in particular at Football Matches. Our state ratified the Convention in 1990. Football fans related violence represented more significant problem in the Republic of Serbia, also. That was one of the reasons for adoption of special law in 2003., dealing only with this matter, Law on suppression of violence and misbehaviour at sports events. Research results tell us that the courts’ penal politics is too mild, regardless of the fact that the substance matter jurisdiction is delegated to higher prosecutors and courts (meaning that the lawmaker recognized higher degree of socilal danger) and the fact that the law prescribes relatively high punishments, on majority of perpetrators the institute of deferring criminal prosecutionis applied, or the courts pronounce suspended sentences. Negligible number of perpetrators is sentenced with imprisonment. Besades that, one research, limited to small territory, shows us that the players and coaches are main suspects in majority of proceedings related to misbehaviour at sports events. Does it mean that the state pointed its represive action blade towards direct, immediate participants of sports events, and not towards fans, which is otherwise, from the the doctrine’s point of view, very disputable. If we apply the results of the research, which does not have to be representative because includes only one administrative district, on the whole territory of the Republic of Serbia, we can conclude that the players and coaches are primarly recognized as violators. Was it the ratio legis of the particular regulation?